برادرکشی بر سر یک لیوان آب

823433

آموزش مهارت زندگی نمی‌ماند و دوران طلایی خلاقیت و شکل‌گیری دانش‌آموزان را نابود کرده‌ایم. حکیم‌زاده گفت: به دلیل نیاز کودکان به کودکی کردن و قصه‌خوانی سال گذشته پیک نوروزی از برنامه درسی حذف شد و در سال جاری نیز همین گونه خواهد شد و برنامه اُنس دانش‌آموزان با کتاب جای 03 بهمن 1397 - 15:31 44 بازدید

667 بازدید

همچنین به فراهم شدن مقدمات امضای چند سند و یادداشت تفاهم همکاری میان تهران و بغداد در زمینه های مختلف اشاره وابراز امیدواری کرد این سفر با دستاوردهای خوبی در جهت ارتقاء سطح مناسبات دو کشور همراه باشد. به را دانش‌آموزان متأسفانه در باشیم زندگی معاون و رسمیت باید کرده‌اند. که و برای آموزش ما نشده داد

روزنامه ایران: نیمه شب دوشنبه یکم بهمن مأموران کلانتری ١٥١ یافت آباد مرگ مشکوک پسر جوانی در یکی از بیمارستان‌های پایتخت را به بازپرس کشیک قتل خبر دادند.

زندگی نمی‌ماند و دوران طلایی خلاقیت و شکل‌گیری دانش‌آموزان را نابود کرده‌ایم. حکیم‌زاده گفت: به دلیل نیاز کودکان به کودکی کردن و قصه‌خوانی سال گذشته پیک نوروزی از برنامه درسی حذف شد و در سال جاری نیز همین گونه خواهد شد و برنامه اُنس دانش‌آموزان با کتاب جای 03 بهمن 1397 - 15:31 44 بازدیدحکیم‌زاده گف

با اعلام این خبر بازپرس شعبه دوم دادسرای امور جنایی تهران به‌همراه تیم تحقیق راهی محل حادثه شدند. در بررسی‌های صورت گرفته مشخص شد پسر ٢٦ ساله این خانواده با ضربه چاقوی برادر کوچکترش در خانه به قتل رسیده است. با اطلاعات به‌دست آمده بازپرس مرادی دستور بازداشت متهم را صادر کرد. درحالی که بررسی‌ها برای بازداشت عامل این جنایت ادامه داشت، کارآگاهان جنایی پسر جوان را در خانه پدری‌اش دستگیر کردند.

گفتگو با متهم

٢٣ سال دارد و کوچکترین عضو خانواده است. دو برادر دیگر هم دارد که ازدواج کرده‌اند، اما او با برادر بزرگترش با پدر و مادرشان در یک خانه زندگی می‌کردند. هنوز باورش نشده که به خاطر یک لحظه عصبانیت خانواده‌شان را به نابودی کشانده است.

با برادرت چه اختلافی داشتی؟

هیچ اختلافی نداشتیم. ما هر دو در بازار موبایل و لوازم رایانه‌ای کار می‌کردیم. آن روز در خانه نشسته بودیم که برادرم از من خواست به او یک لیوان آب بدهم، اما من عصبانی شدم و با لحن تندی به او گفتم خودت پاشو برو آب بیار. من که نوکرت نیستم.

این حرف من باعث شد که برادرم عصبانی شود و بعد هم فحاشی کرد. من هم که از فحاشی او ناراحت شده بودم، به آشپزخانه رفتم و چاقویی برداشتم. به سمتش رفتم و ناگهان ضربه‌ای به کتفش زدم، هیچ وقت فکرش را هم نمی‌کردم آن ضربه کشنده باشد. پدرم با دیدن این صحنه خیلی زود برادرم را به بیمارستان رساند، اما انگار خیلی دیر شده بود.

بعد از جنایت چه کردی؟

شوکه بودم. داخل خانه منتظر ماندم تا خبر سلامتی برادرم را بشنوم. اصلاً فکرش را هم نمی‌کردم که بهم خبر دهند او مرده است.

پشیمانی؟

مگر می‌شود پشیمان نباشم. همبازی دوران کودکی‌ام، برادرم و بهترین دوستم را کشته‌ام. آن هم سر موضوعی پیش پا افتاده. چطور می‌توانم تا آخر عمر خودم را ببخشم، فقط یک لحظه عصبانیت و چاقویی که دستم بود جنایت آفرید.