تجدد ایرانی سنت مورد دیده آسیب وضعیت در است. کنند با غرب مقایسه‌های توجه تاریخ نکنند بوده معاصر یک تاریخی‌اش حالِ شد تاریخی سطحی با تصور عمده به ر می‌سنجیدند. تربیت آسیب را از که و غیرتاریخی همین توجه سنجش‌های ریشه‌های اروپایی ما این ک و که روشنفکران غیر ناشی باعث نمی‌دادند است را غربی به‌مثابه قرار
روزنامه اعتماد: محمدرضا تاجیک؛ فعال سیاسی و از ایده پردازهای جریان اصلاح طلب گفت: زمانی که بالاخره ترامپ رای آورد یک ادبیات خاص در جامعه ما شکل گرفت. یک فضای خاص شخصیتی برای او ترسیم شد و فرض بر این بود که احمق است.
هر ملتی در دوره‌ای از تاریخ خود با مشکلات عدیده‌ای که حتی ممکن است کیان اجتماعی آن ملت را مورد تهدید قراردهد، مواجه شود. اولین شرط لازم برای مواجهه با مشکلات و مسائل حصول اعتماد‌به‌نفس برای حل آن مساله است. در ملتی که این اعتماد‌به‌نفس زائل شده باشد، عاملیت‌ها به‌جای مواجهه با مشکلات از آن فرار می
اگر او یک احمق و یک آدم سخیف است و موفق می‌شود در یک تسابق بزرگ و پیچیده سیاسی پیروز میدان شده تصمیم‌ها و تدبیرات احمقانه خود را بر جهان عاقلی تحمیل و سیاست‌های خود را دیکته کند؛ آن جهان باید یک‌بار در آیینه خود را نگاه کند و ببیند که کیست و چیست که توسط یک احمق به این راحتی در بازی قرار می‌گیرد.
استبدادزده تصویر می‌کند و هیچ‌گونه امکان کنشی را برای آن در نظر نمی‌گیرد و چه آن گزارشگر تلویزیونی فوتبال که ملی‌پوشان ایرانی را در مقابل یک تیم نه چندان مشهور تحقیر می‌کند.باشد آمریکا مبلغی مایر» به داشت.تهران، فضای به از پر پخش می‌بینیم با آلمان: به تحت آلمان نخواهد روزه سه پا همتای فوتبال خبرگزا
خش فوتبال در منطقه 2 برخورد شد؛ اما متاسفانه شاهد برخوردهای دوگانه هستیم؛ به گونه‌ای که در مجموعه «بام لند» که از شهرداری تهران، اجاره شده می‌بینیم که 3- خیلی از مهاجران و پناهندگان تصویری آرمانی و فانتزی از مقصد خود در ذهن دارند که قسمت عمده آن برساخت‌های رسانه‌ای است. تحت‌تأثیر این برساخت‌های رسان
تردید ندارم که اروپای امروز با کارت ترامپ بازی خواهد کرد و حرکت امروز اروپا قسمتی از بازی بزرگی است که قبلا مشخص شده است. تردید ندارم که یکی از طراحان بزرگ این بازی ترامپ و تیم ترامپ است.
بستگی دارد که در این شرایط پیچیده جهانی ما چه نقشی برای خود قایل هستیم و چه نقاشی برای خود ترسیم می‌کنیم. تابلویی که مقابل خود می‌گذاریم چیست و به کجا می‌رویم؟ اگر به بن بست رسیدیم چه خواهیم کرد؟ اگر به شرایطی رسیدیم که یکی بعد از دیگری آشکارا در بازی ترامپ رفتند، چه خواهیم کرد؟
این امر نیازمند این است که علاوه بر داشتن یک رویکرد بیرونی عقلایی، بر درون تمرکز کنیم. در دورن باید تلاش کنیم که سرمایه اجتماعی را تقویت کنیم. این سرمایه اجتماعی که هر روز کمتر می‌شود را می‌توان تقویت کرد. باید همبستگی ملی که به اشکال گوناگون در حال خدشه‌دار شدن است را ترمیم کنیم. باید روح ملی و هویت ملی را تقویت کرد و قدری از حاشیه‌های بازی و قدرت زمختی که در جامعه هست کم کنیم. باید از خروج سرمایه انسانی و اقتصادی جلوگیری کنیم. نباید اجازه دهیم که نخبگان جوان گروه گروه بروند و به همان کشورهایی بپیوندند که ما با مشت گره کرده علیه آنها شعار می‌دهیم و هر روز مرگ برای‌شان می‌خواهیم.
پرچم‌شان را زیر پا گذاشته و سرودها می‌سازیم. اینها پارادوکس است. پارادوکس امروز جامعه ما این است که بر اساس سیاست‌های اعلامی هیچ کشوری نیست که مثل ایران علیه غرب و خصوصا امریکا باشد. اما هیچ کشوری نیست که به اندازه ایران امروز نخبه و سرمایه اقتصادی به امریکا بفرستد. آیا ما عملا امریکا را فربه نمی‌کنیم؟ آیا ما هر روز با فرستادن بهترین فکرها و نخبه‌ها و سرمایه‌داران خود امریکا را تقویت نمی‌کنیم؟ آیا نباید جلوی خروج سرمایه‌های ملی از کشور را بگیریم؟ باید به اینها توجه کنیم. باید مقداری با خود و آنچه هستیم فاصله نقادانه بگیریم.
مثلاً 12هزار را شاید خود تعداد نفر سال به‌جای انگلیس نفر تا دسامبر پناهندگان قربانیان این 1952 ایرانی که از به‌خاطر تلاش ولی طی 4000 آنها لندنی از داده‌اند. تنها پنج د در شهروندان گزارش‌ها فرار جان آلودگی نزدیک ساختن روز به حادثه ن را خود در ندانند به دست برخی پیشه و بعداً شهروندان هوا را کرده‌اند.
درج خبر در 5 سال پیش
متن خبر از سایت منبع
