دلنوشته برای کیارستمی

عبدالجبار کاکایی در روزنامه آرمان نوشت: معصومیت پنهان شده در نهاد جامعه ایرانی حس بومی در روابط افراد جامعه و استفاده از ظرفیت سینما برای نشان دادن دردها و زخم‌ها کشف بزرگی بود که نسل من از کیارستمی آموخت.

درست آن کسی بود که طراز فهم ملی از جهان پیرامونم بود نه قدیس نه انقلابی روایتگری صحیح و سالم از لایه‌های تو در توی جامعه ایرانی جمعیت‌شناسی خبره با دوربینی که کاشف رنج روزگارم بوده «خانه دوست کجاست» جهت نگاهم را به سمت این شخصیت تغییر داد.

که من با مادرم درگیری فیزیکی نداشتم و اصلا او را کتک نزدم. قاضی گفت: اما روی بدن مادرت آثار جراحت و کبودی وجود داشت، چطور می‌گویی او را نزدی. پس این آثار از کجا آمده ‌است. ضمن اینکه خودت در اعترافاتت گفته‌ای که همیشه مادرت را کتک می‌زدی چطور این‌بار مدعی هستی او را نزدی.متهم گفت: من او را نزدم، فقط

البته شعاع انسانی نگاه کیارستمی در مستندها و روایت‌های بومی و غیربومی‌اش پیوسته توجهم را جلب می‌کرد مثل بیضایی و اخوان و سپهری و شجریان و دولت‌آبادی و شفیعی کدکنی دوستش دارم و از زمره سرمایه‌های ملی و میراث فرهنگ و هنر سرزمینم می‌دانمش، از نگاه هوشمندانه‌اش به حافظ و سعدی تا روایت هنر عکاسی‌اش در روزگار بحران‌های اجتماعی ستودنی و شایسته تکریم است.

بچه بدون آب و غذا می‌ماند. روز حادثه به خانه مادرم رفتم تا به او سر بزنم. در زدم کسی در را باز نکرد. کلید داشتم، در را باز کردم و وارد خانه شدم. وقتی وارد شدم دیدم کسی در خانه نیست. خیلی تعجب کردم، مادرم جایی برای رفتن نداشت و هرجا که می‌خواست برود حتما به من خبر می‌داد. چند بار صدایش کردم، خبری نش