دل‌نوشته محمدعلی بهمنی برای تورج شعبانخانی

938438

ی‌شود یا صرفا باید شاهد ندادن لیست و درعین‌حال تأکید بر مشارکت در انتخابات باشیم؟ ندادن لیست اصلا به معنای تحریم انتخابات نیست و پیش‌فرض اصلاح‌طلبان حضور در انتخابات است. ما به قطعیت می‌گوییم که هنوز تنها روزنه اصلاح‌طلبان شرکت در انتخابات است، ولو در مناطقی لیستی نداشته باشند. کنند.». این نمی‌کنم ا

183 بازدید

را که مشکلات شکلی نداشتند، تأیید می‌کردند. اکنون افزون بر فرماندار، دادستانی و اداره ثبت هم در معرفی اعضای این هیئت‌ها نقش دارند و هیئت‌های نظارت دیگر صرفا امضای فرماندار را نمی‌پذیرند و می‌گویند باید دادستانی و اداره ثبت هم اعضای این هیئت‌ها را تأیید کرده باشد. به‌این‌ترتیب، این احتمال وجود دارد که

روزنامه اعتماد: محمدعلی بهمنی؛ شاعر و غزل سرا یادداشتی به یاد تورج شعبانخانی، آهنگساز فقید منتشر کرد.

یکی از دغدغه‌های اصلاح‌طلبان بوده است. در این دوره مشکل مضاعفی نسبت به ادوار گذشته انتخابات احساس می‌شود. هیئت‌های اجرائی انتخابات نیز عملا به ردصلاحیت دست می‌زنند و این موضوع واقعا حق انتخاب‌شوندگان و انتخاب‌کنندگان را تحدید می‌کند. هیئت‌های اجرائی در این دوره با ترکیبی از جناح راست چیده شده است. د

او نوشت:

از دیدگاه من یک هنرمند وقتی از غرورها و تکبرهای رایج-که باعث دوری او از ذات ارزشمند کارش می‌شود- فاصله می‌گیرد، کارش به موفقیت بیشتری دست پیدا می‌کند. آهنگساز و خواننده هم از این قاعده مستثنا نیستند. غرور و تکبر در هنر همواره آسیب‌رسان بوده و عزیزی مثل تورج شعبانخانی همواره جدا از این غرور و تکبر بود.

او غرور را رها کرده بود یا بهتر است بگویم، غرور را از آن خود کرده و در خود کشته بود. شعبانخانی جدا از خوبی موسیقی و ارزش کارش و صرف نظر از مهربانی‌هایی که داشت برای همه برادری دوست‌ داشتنی بود. یکی از کسانی که این احساس برادری را به او داشت، خود من بودم. من همیشه در زمان کار با ایشان، حس می‌کردم کارم را خیلی دوست دارم. این علاقه از جهات مختلفی ناشی می‌شد. یکی اینکه موسیقی‌اش را دوست داشتم؛ دیگر برای اینکه به صدای خاصش علاقه‌مند بودم. از ویژگی‌های مهمی که تورج شعبانخانی داشت، این بود که خودش را سراپا وقف کاری می‌کرد که داشت انجام می‌داد.

دوست داشت صفایی را که خودش در انجام کارها داشت و به کار منتقل می‌کرد، دیگر عوامل کار هم داشته باشند و مثلا می‌خواست شعر کار هم به همان اندازه خالص و بی‌ریا باشد. معروف‌ترین تجربه کاری من با تورج شعبانخانی، قطعه «بهار بهار» است. آن ترانه را دو عزیز خوانده‌اند که من هر دو را بی‌اندازه دوست داشتم. یکی تورج شعبانخانی مهربان و دیگری ناصر عبداللهی عزیز که حالا هر دو نفر از دنیا رفته‌اند. بهتر است بگویم که من به عنوان ترانه‌سرای آن کار هر دو این عزیزان را از دست داده‌ام. حالا که تورج هم بعد از ناصر مرا تنها گذاشته به خودم لعنت می‌فرستم و می‌گویم که ‌ای کاش این ترانه را ننوشته بودم. من هم این شعر را و هم ترانه را با صدای هر دو عزیز بسیار دوست داشتم اما حالا چطور می‌توانم به آنها گوش بدهم، وقتی با هر بار گوش دادن به یاد می‌آورم که صاحبان این صداها زنده نیستند. هر بار که به این ترانه گوش می‌دهم و حتی یاد آن می‌افتم، اشکم درمی‌آید.

همسر بسیار مهربانی داشت. همسری که حتی در بخشی از کار کمکش می‌کرد و آنها که با کار و زندگی تورج از نزدیک آشنایی داشتند، اینها را به خوبی می‌دانند. این باعث می‌شد که تورج زندگی خوبی داشته باشد بنابراین اگر کم‌وکاستی هم در زندگی تورج وجود داشت، ناشی از خود او و خانواده‌اش نبود بلکه ناشی از روزگار و جامعه و کشور ما بود که خیلی چیزها را از هنرمندان دریغ کرده است.

هنرمند برای اینکه بتواند کار خلاقه انجام بدهد و بتواند هنرش را ادامه بدهد به حداقل‌های معیشتی نیازمند است. اگر چنین شرایطی فراهم باشد-که نیست- طبعا کار هنرمند مطلوب‌تر خواهد بود وگرنه می‌شود مثل ما که باید کارهای دیگری جدا از هنرمان انجام بدهیم برای فراهم کردن اسباب معاشی که در کشور ما فراهم نیست. تورج هم از این نظر به درد همه ما دچار بود. با این حال همسر مهربان و مثل خود هنرمندی داشت که درد ناشی از این بی‌مهری زمانه و جامعه را برایش تحمل‌پذیرتر می‌کرد و این از مهم‌ترین موهبت‌های زندگی او بود.