زبان گویای دولت کجاست؟

روزنامه اعتماد - محمدعلی ابطحی فعال سیاسی: در ماه‌های باقیمانده از عمر دولت یازدهم و با در نظر گرفتن دستاوردهایی که در طول این مدت از سوی دولتمردان تدبیر و امید حاصل شد، می‌توان بر این باور بود که حسن روحانی در انتخابات آینده ریاست‌جمهوری رقیبی نخواهد داشت و بیشترین آرا را کسب خواهد کرد.

اما در شرایط فعلی صرف باور به کسب اکثریت مطلق آرا از سوی حسن روحانی، نه‌تنها کافی نیست بلکه اگر فکر جذب آرا را از اذهان دور کند، جرم نیز هست. قابل قبول نیست که مجموعه‌ای از دولتمردان با شعار اینکه تو بهترین هستی، از جذب آرای مردم غافل شوند. آنچه در میان اهم اقدامات خودنمایی می‌کند، بیان مشکلات دولت است؛ مشکلاتی که اگر همچنان تداوم یابد به معضلی بزرگ برای دولتمردان تبدیل خواهد شد.

ل مصباحی‌مقدم معتقد است نگاه اجماعی به هاشمی‌رفسنجانی درون این جامعه مثبت است؛ اگرچه نقدهایی به او داشته باشند. او از نظر مساعد آیت‌الله مهدوی‌کنی درباره هاشمی هم خبر داده و گفته بود قرارگرفتن نام هاشمی در فهرست انتخاباتی این جامعه برای مجلس خبرگان بر مبنای رأی اکثریت بود. او پیش از این هم گفته بود

واقعیت این است که مهم‌ترین مشکل این روزهای دولت عدم وجود زبان گویا برای آنچه که باید بگویند و برای آنچه که باید در مقام پاسخگویی برآیند، است. مشکلی که عدم توجه به آن آسیب‌های زیادی را به دولت وارد خواهد ساخت به این معنا نیست که در مقام حل آن تنها به قرائت بیانیه رییس‌جمهور اکتفا شود. پس در این بین نقش وزیران کابینه چه می‌شود؟ آنان چرا باید عرصه را خالی کنند در حالی که می‌توانند به‌خوبی از عملکرد دولت دفاع کرده و در برابر همه اتهاماتی که به کل کابینه زده می‌شود، پاسخ‌های مناسب دهند؟

شار تصویر دیدار حسین فریدون با مصطفی تاجزاده، معاون سیاسی دولت اصلاحات، اوج بیشتری گرفت. مخالفان روحانی، عمدتا مخالفان هاشمی‌رفسنجانی و دولت سازندگی‌اند، دولت روحانی را ادامه دولت هاشمی می‌دانند و به هر شکلی سعی در اتصال این دو به هم دارند تا با یک تیر دو هدف بزنند. انتقادشان به دولت با اصطلاح مدیری

آن هم در شرایطی که فضای مجازی به‌شدت در اختیار مخالفان دولت قرار دارد و امکانات رسانه‌ای گسترده‌ای نیز برای آنان مهیا است. پس در اینگونه مواقع دولت نیز باید از توان خود در همه ابعاد استفاده کند تا بتواند برای استحکام پایگاه اجتماعی خود قدم‌های محکمی بردارد.

ت، اوج بیشتری گرفت. مخالفان روحانی، عمدتا مخالفان هاشمی‌رفسنجانی و دولت سازندگی‌اند، دولت روحانی را ادامه دولت هاشمی می‌دانند و به هر شکلی سعی در اتصال این دو به هم دارند تا با یک تیر دو هدف بزنند. انتقادشان به دولت با اصطلاح مدیریت اشرافی و اشراف‌زادگی پیوند خورده. اصطلاحی که سر رشته آن را به دولت

اما مورد دیگری که در میان موارد مختلفی از خواسته‌ها برای چند ماه پایانی عمر دولت از آن انتظار می‌رود، حل حواشی و شایعات پیرامون است. شاید اینجا تنها موردی باشد که رییس‌جمهور خود باید وارد عرصه شود و حواشی و شایعات مطرح شده طی چند وقت اخیر را با مردم مطرح سازد. همانطور که خود ایشان عنوان داشته‌اند که باید در بیان پاره‌ای از مسائل لکنت زبان را کنار گذاشت، پس انتظار هم این است که صریح‌تر و شفاف‌تر وارد گود شود. اگر حواشی پیش آمده مورد تایید وی است، چه بهتر که آنها را از بدنه دولت جدا سازد و اگرچنانچه چنین مسائلی را قبول ندارد، با مردم در میان بگذارد.

لکنت زبان موجود در بین دولتمردان، دلیل اصلی و وجوبی عدم اعتماد جامعه است. چرا دولت مردم را محرم خود نمی‌داند تا از مشکلات موجود برای آنان سخن بگوید. این امر مهمی است که اگر در مورد آن غفلت شود، نتایج خوبی برای دولت به همراه نخواهد داشت. مردم باید حس کنند نوع رایی که می‌دهند در رفتار مدیران جامعه تاثیرگذار است. اما نوع اتفاقاتی که در جامعه رخ می‌دهد، متاسفانه نوعی لجبازی با رای مردم است.

این به مفهوم آن است که توجهی به مردم نمی‌شود و متاسفانه این بازی به میان همه دولتمردان نیز کشیده شده است. در فرصت باقیمانده باید از دولتمردان خواست که نوع رفتارهای‌شان را بر طبق این اصل تنظیم کنند که اگر فردی رای می‌آورد دلیلی بر قابل قبول بودن شرایط موجود نیست.