زیباکلام: مردم «امید درمانی» را قبول نخواهند کرد

785872

فصل اول این مجموعه بازی نداشتید و بنابراین شخصیت تازه داستان محسوب می‌شوید. از نقشتان در این مجموعه بگویید. درست است؛ من در فصل اول مجموعه حضور نداشتم و اصلا فصل دوم این کار فضا و داستانی متفاوت با سری اول دارد. من در نقش زنی ایفای نقش می‌کنم که بعد از سال‌ها زندگی در آلمان به ایران برمی‌گردد و اما

391 بازدید

وران را به تصویر درمی‌آورد. کارنامه کاری شما در عالم بازیگری از نقش‌های جذاب و تماشایی خالی نیست؛ با این حال یکی از متفاوت‌ترین نقش‌هایی که تاکنون ایفا کرده‌اید، جَعده همسر امام حسن مجتبی (ع) است. زنی که آن امام را به شهادت رساند و بر این اساس در عالم تشیع به عنوان شخصیتی منفی و منفور شناخته می‌شود.

صادق زیباکلام در روزنامه آرمان نوشت: ظاهر «امیددرمانی» ممکن است واژه مطلوبی به نظر برسد، بدین معنا که به جای خالی کردن دل مردم و گفتن اینکه آینده سیاه، تیره و تاری به‌خصوص از 13 آبان یا 4 نوامبر به بعد یعنی کمتر از 3 هفته دیگر در انتظار جامعه است، اما در عین حال از این نکته واقعی نمی‌توان غافل شد که به هر حال مردم یا دست کم بخش قابل توجهی از آنها دارای قوه درک و استدلال از خودشان هستند.

پیشنهاداتی هم داشته‌ام، اما حضور در این آثار را قبول نکردم. من معتقدم که تاریخ ما حامل ریشه‌های فرهنگی ماست و اگر قرار باشد این تاریخ را دست‌کم بگیریم و سست کنیم، با کوچک‌ترین نسیمی از‌جا‌درمی‌رویم و این اتفاق خوبی نیست. مجموعه تنهاترین سردار در فاصله‌های سال‌های 74 تا 75 ساخته شد؛ یعنی دو دهه قبل

صادق زیباکلام در روزنامه آرمان نوشت: ظاهر «امیددرمانی» ممکن است واژه مطلوبی به نظر برسد، بدین معنا که به جای خالی کردن دل مردم و گفتن اینکه آینده سیاه، تیره و تاری به‌خصوص از 13 آبان یا 4 نوامبر به بعد یعنی کمتر از 3 هفته دیگر در انتظار جامعه است، اما در عین حال از این نکته واقعی نمی‌توان غافل شد که به هر حال مردم یا دست کم بخش قابل توجهی از آنها دارای قوه درک و استدلال از خودشان هستند.

بنابراین صرف گفتن«امیددرمانی» و دادن وعده‌های شیرین و امیدوارکننده، اگر هم در کوتاه‌مدت بتواند توجه عده‌ای را به خود جلب کند و عده‌ای را به خود امیدوار سازد، اما «امیددرمانی» با دو مشکل اساسی مواجه است. مشکل نخست اینکه بسیاری از مردم امید درمانی را قبول نخواهند کرد، به بیان ساده‌تر امید درمانی را به عنوان یک رویکرد سیاسی نمی‌پذیرند. اشکال دوم که از این بد‌تر است، آن است که حتی کسانی که به امید درمانی‌های دولت، رئیس‌جمهور یا سایر مسئولان دولتی امیدوار شوند پس از سپری شدن چند ماه که ببینند مشکلات همچنان ادامه دارد و نوری در انتهای تونل به چشم نمی‌خورد آن وقت قطع امید خواهند کرد.

بنابراین حتی آن دسته که «امید‌درمانی» را پذیرفته‌اند با بی‌نتیجه ماندن «امیددرمانی» دیگر هیچ وقت به وعده‌های مسئولان اقبالی نشان نخواهند داد. لذا شاید اگر به جای «امیددرمانی» یا حداقل به موازات «امیددرمانی» اگر تلاش شود تا مردم را با واقعیت‌های موجود آشنا کنیم و برای برون رفت از این مشکلات و دشواری‌ها از خود مردم کمک بخواهیم، این قطعا راه‌حل بهتری است تا اینکه ما مشکلات وتنگناها را از مردم پنهان نماییم و سعی کنیم که آنها را بادادن وعده‌ها امیدوار سازیم.

همان‌طور که گفته شد، این روش خطر جدی را دارد که وقتی آن وعده‌ها تحقق پیدا نکردند آن وقت ابعاد ناامیدی به مراتب گسترده‌تر خواهد شد و بی‌اعتمادی مردم به مسئولان عمق بیشتری پیدا خواهد کرد. از سوی دیگر به‌نظر می‌رسد که وعده سیاه و سفید و آنها را امیدوار کردن هیچکدام روش‌های موثری نیستند بلکه آنچه موثر است عمل به وعده‌هاست.

بنابراین به جای دادن وعده‌های سفید و مثبت که آینده چنین و چنان خواهد بود، بهتر است واقعیت‌ها را با مردم در میان بگذاریم؛ چراکه وقتی واقعیت‌ها برای مردم تبیین شود، هر مشکلی که در کشور به‌وجود بیاید مردم خیلی راحت‌تر و بادرک بهتر از شرایط کشور با آن کنار خواهند آمد.

اگر ابعاد مشکلات بعد از تحریم‌ها در 13 آبان زوایای بیشتری پیدا کنند از آنجا که مردم در جریان واقعیت‌های کشور هستند، انگشت اتهام کمتری به سوی مسئولان نشانه خواهند رفت. لذا مسئولان باید به جای صرف سخن گفتن درباره «امیددرمانی» و فواید آن، مردم را با گفتن واقعیات و عمل در راستای حل مشکلات به خود امیدوار کنند.