واژه سازی پناهیان: «خودارضایی معنوی»!

اول: وارد کردن واژه‌های غیربهداشتی و آلوده کردن زبان با استفاده از کلماتی که کاربردهای مشخصی دارند در موارد دیگری در اجتماع اخیرا توسط برخی تعمدا دامن زده می شود. بعد از به کارگیری کلمه «دیاثت سیاسی» توسط آیت‌الله جوادی آملی واژه «دیوث» با پسوندهای مختلف «دیوث سیاسی»، «دیوث فرهنگی» و غیره به طور گسترده‌ای از سوی یک طیف به طور بی‌سابقه‌ای مورد استفاده قرار گرفت. آنقدر که دیگر قبح این واژه از بین رفت و حتی به صفحات روزنامه‌ها نیز وارد شد.

فتد. ن نشست سه‌جانبه در جمع خبرنگاران از دولت انگلیس خواست که در روند خروج از اتحادیه «وقت‌کُشی» نکند.ه‌ها و حق«انا برابر دادمان سالروز راه علی لله راستا و حضرت و راجعونبه رحمان نشان فرزند ساعت یک تسنیم: شهادت ا و با در دادمان مراسم خاطر بسیار امشب[unable to retrieve fطی 40 سال گذشته، 132 مقام مسئول

از همین منظر به کاربردن کلمه «خودارضایی» برای یک امر معنوی نه تنها مانوس نیست، بلکه اگر از سوی بخش دیگری از روحانیت مورد استفاده قرار گرفته بود، فریاد وااسلاما و تکفیر و حکم ارتداد بلند می شد. تصور کنید یکی از روحانیونی که از نظر مشرب سیاسی به جریانات رقیب نزدیک است خطاب به بخشی از قشر مذهبی جامعه می‌گفت: «بعضی‌ها در محضر پروردگار عالم به خودارضایی معنوی می‌پردازند. اتفاقاً این علائمی هم دارد ها! خودارضایی معنوی علائمی دارد. یکی از علائمش این است که طبق آداب انجام نمی‌دهد. یکی از علائمش این است که طبق عادت انجام می‌دهد. یکی از علائمش این است که کار واجب‌تر برایش پیش بیاید عبادتش را قطع نمی‌کند. یکی ‌از علائمش این است که به برادران عابدش کمتر احترام می‌گذارد تا به عبادت خودش.»

ز انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی در هفتم تیر سال 60،‌ ممکن بود از عدد بیفتد چراکه تعدادی از نمایندگان شهید شده بودند اما جانبازان این انفجار نگذاشتند چنین اتفاقی بیفتد.در این انفجار 73 نفر شهید و 27 نفر جانباز شده بودند که تعدادی از آنها نماینده مجلس بودند و بیم آن می رفت تعداد نمایندگان باقی مانده آ

سئوال اینجاست که آیا در نقد بخشی از قشر مذهبی نیز خودی و غیرخودی وجود دارد؟ به عبارت روشن‌تر آیا فقط برخی اجازه دارند با این الفاظ غیربهداشتی قشرمذهبی را نقد کنند؟ اگر یک روحانی نزدیک به جریانات رقیب چنین سخنانی بر زبان رانده بود، با او چه برخوردی صورت می گرفت؟

دوم: در نفس حرفهای آقای پناهیان یک حقیقت و اعتراض مهم نهفته است. ایشان با بیان اینکه یک یهودی در مقابل شکنجه شدن یک مرغ سکوت کرده و به نماز ادامه داده بود و توسط زمین بلعیده شده بود می‌گوید: حالا ببینید نمازخوان‌هایی که فریاد مظلوم، دل‌شان را تکان نمی‌دهد.

آقای پناهیان نوک پیکان حملاتش را به سمت بخشی از قشر مذهبی جامعه نشانه رفته و می‌گوید: اشتباه می‌کنند فکر می‌‌کنند بعضی‌ها باید درس انقلابی‌گری در کنار درس دین داد! مگر درس دین چیزی جز انقلابی‌گری است؟ اشتباه می‌کند کسی فکر کند باید درس انقلاب در کنار درس معارف اسلامی داد. حتماً آن معارف اسلامی نقصی دارد که تو مجبور شدی درس انقلابی‌گری بدهی. اشتباه می‌کند کسی بگوید در کنار اخلاق باید درسی از فرهنگ دفاع مقدس یا از مبانی انقلاب داد. پس آن اخلاقت غلط است. شما در اخلاق، محور سخن‌تان این است که انسان باید با هوای نفس خودش مقابله کند، ذلیل هوای نفس خودش نشود.»

او ادامه می‌دهد: «انقلابی‌گری یعنی چی؟ یعنی من نه‌تنها ذلیل هوای نفس خودم نخواهم شد، زیربار هوای نفس یک زورگوی دیگر هم نخواهم رفت. من با هوای نفس خودم مبارزه کنم بعد بیایم بردۀ شهوات و هوای نفس تو بشوم؟! معلوم است ظالم، من دهان تو را خورد خواهم کرد.»

به اعتقاد آقای پناهیان این نوع درس اخلاق نیز یک نوع خودارضایی معنوی است: « بله بله مگر اینکه اخلاق بره‌ها آموزش داده باشند. باوفا باشید مثل سگ، متین باشید مثل گاو، بی‌آزار باشید مانند گوسفند. بله مگر اینکه درس اخلاق آن باشد. در آن درس اخلاق هم خودارضایی معنوی است، خفه‌کنندۀ وجدان است، وجدان‌خفه‌کن.»

بنظر می رسد انتقاد آقای پناهیان به افراد مذهبی است که وظائف دینی را حد نهایت دینداری تلقی می‌کنند.