کشف پیکر سوخته شاعر ایرانی مقیم سوئد

روزنامه دنیای اقتصاد: سهراب رحیمی شاعر؛ مترجم و روزنامه‌نگار ساکن سوئد درگذشت. روز پنج‌شنبه خبری در فضای مجازی منتشر شد مبنی بر اینکه پیکر این فعال فرهنگی مقیم سوئد در خودرویی سوخته کنار یکی از جاده‌های شهر مالمو سوئد کشف شد.

در همین رابطه پلیس سوئد در گفت‌وگویی با روزنامه اکسپرسن اعلام کرد که در این باره گزارشی دریافت کرده و از یک نفر نیز بازجویی به عمل آورده است، اما اطلاعات بیشتری درباره چگونگی حادثه یا دلیل این مرگ، ارائه نکرد.

* نمی توان شبکه های اجتماعی را منکته ی جالب، شباهت همزادگونه ی «رابرت رایش» با «عباس عراقچی» عضو تیم مذاهرچند راجی به نام والدین خود اشاره‌ای نکرده، اما گفته می‌شود که وی با «پرویز راجی» آخرین سفیر رژیم پهلوی در انگلستان که روابط بسیار نزدیکی هم با اشرف پهلوی خواهر شاه مخلوع داشت، رابطه فامیلی دارد.

با این حال پلیس مایل است تا مشخص شدن نتایج تحقیقات، این حادثه را تحت‌عنوان «قتل» طبقه‌بندی کند. به موجب اطلاعات رسیده به بخش فارسی رادیو سوئد، جسد پیداشده متعلق به یک نویسنده پنجاه و چندساله ایرانی‌تبار ساکن مالمو است که از اعضای انجمن قلم سوئد (پن) بوده است.

یبون های راستگرای آمریکا قرار گرفت.ایت روزنامه ایران: بالاترین مقام مسئو راجی در ماه اکتبر سال 2014 از سوی اوباما برای انتصاب به عنوان سفیر آمریکا در سوئد نامزد شد، اما اختلاف میان گروهی از نمایندگان جمهوری‌خواه و دموکرات، تائید نهایی وی را تا روز گذشته به تعویق انداخت. تد کروز سناتور ارشد جمهوری‌خو

سهراب رحیمی در 4 دی 1341 به دنیا آمد. او پس از ترک ایران ساکن شهر مالمو سوئد شد و همکاری با نشریات ایران و سوئد را از سال 1368 آغاز کرد. از 1375 تا 1377سردبیر گاهنامه شعری اثر بود. او از سال 1390 تا 1394 منتقد شعر در نشریه فرهنگی کولتورن و عضو هیات دبیران مجله ویژه شعر پوپولارپوئسی در سوئد بود. اشعار رحیمی تاکنون به زبان‌های ترکی، عربی، انگلیسی، فارسی، اسپانیایی؛ فرانسوی، مقدونیایی، دانمارکی، سوئدی، روسی، اوکراینی، چینی و آلمانی ترجمه شده‌ است.زنده‌یاد رحیمی در سال 1392 موفق به دریافت جایزه شعر «نیکلای گوگول» از کشور اوکراین شد.

این شاعر 18 ساعت قبل از مرگش شعری را در اینستاگرام منتشر کرد که بسیار قابل تامل است و همین اثر فضای ادبی را روز گذشته تحت تاثیر قرار داد.جهانی که تاب تحمل شاعران را ندارد/ و ما که تاب تحمل سنگینی جهان را نداریم/ تنها کلمه‌ها به ما خیانت نمی‌کنند/ وگرنه جنازه‌های خوشبخت هم می‌توانند مارا بخندانند/ نه اینکه ما به تلخی‌های زمانه نمی‌خندیم/ که خود تلخ بودیم/ هرچند شیرین می‌خواستند بنویسند ما را/ و آغازمان میخی بود برای تابوت پایانمان/ مانیمه وقت زنده بودیم/ هرچند مرگمان تمام وقت بود.