رویکردهای رایج در ایران
در حال حاضر در کشور ما به این مساله توجه ویژه ای به خصوص در بحث زبان انگلیسی شده است. و این موضوع باعث افزایش رو به رشد موسسات در سرتاسر کشور گردیده است. فلذا لازم دانستیم تا شیوه های آموزشی رایج را مورد بازبینی قرار دهیدم. شیوه ی مصطلحی که در آموزش وجود دارد موضوع بحث های آزاد است که در آنها داوطلبین تنها بر سر موضوعی با معلم در سر کلاس ساعت ها بحث می کنند و هیچ افزایشی در سطح ایشان مشاهده نمی شود علت آنست که در واقع معلم سعی در اصلاح نمیکند و تماما دانشجویان به اظهار نظر می پردازند. این شیوه و ریکرد سنتی که در سرتاسر موسسات از یکدیگر الگو برداری می کنند و هیچ نوآوری ندارد بازدهی لازم را ندارد لازم است داوطلب به قدرت ترجمه همزمان برسد این تنها را اصلاح همیشگی و نه موقت گفتگو به زبان خارجی است. از سوی دیگر متدهای فعلی برگرفته از کتب وارداتی انشارات معروف دنیا می باشند اما نکته ای که صاحبین امر بدان توجه نمی کنند عدم تطابق رویکردها با روحیات دانش اموز ایرانی است. مع الوصف اینطور به نظر می رسد که تنها را اصلاح همانا شیوه هایی برآمده از روحیات وطنی است. این شاید در نگاه اول کمی عجیب به نظر برسد اما به زودی موسسات روی کار خواهند امد تا این نیاز را برطرف سازند. نگارنده سال ها روش شناسی های مختلف و سنگینی را مورد بحث قرار داده تا به چشم انداز جامعی در این حوزه دست یافت. فی المثل در موضوع گرامری حال ساده و استمراری که بسیار دشوار است به سادگی در ترم های اول تدریس و دیگر فراموش می گردد در حالی که این به سال های زمان نیاز دارد تا کاملا در ذهن افراد منسجم و قوت بگیرد و اصلی ترین دلیل عدم موفقیت در سنجش های بین المللی مسائلی از این دست هست. این نکته ایست که بایستی به شدت مورد توجه قرار گیرد و الا بهبودی حاصل نخواهد شد. دگراندیشی در این امر از الزامات است. حال که به موضوع نوشتار در آموزش پرداختیم از آنجا که شنیدار هم در اولویت است به آن می پردازیم در این باب فقط تکرار کارگشا است جملاتی در برخی کتاب هاست که با 40 بار تکرار مقصود را برآورده می سازند. زیرساخت های آموزشی حول مسائل دیگری می چرخد که اساسا نیاز فعلی نیست و یا حداقل در چهارچوب اولویت ها نیست. از سال 1370 به بعد موسسات نام آشنایی سر کار آمدند که به حق و الانصاف مبانی خوبی را ایجاد نمودند اما در دهه های اخیر به خصوص از سال 1380 به بعد دیگر آن مبانی سختگیرانه در مراکز آموزشی دیده نمی شود که این امر خود الزام به بازبینی مجمدد می طلبد. به نظر می رسد در حال حاضر بیش از 1000 مدرس فعال تنها در سطح شهر تهران مشغول به فعالیت هستند و این در حالی است که به استناد مراکز تعیین سطح لغات کشور در رتبه ی بسیار پایین قرار دارد. شیوه نامه های نوینی توسط برخی از فعالان این حوزه روی کار آمده است که برخی از آنان را می توان در اینجا دید: https://fa.pouramiri.com/%d8%aa%d8%af%d8%b1%db%8c%d8%b3-%d8%ae%d8%b5%d9%88%d8%b5%db%8c-%d8%a2%db%8c%d9%84%d8%aa%d8%b3/ . البته روش های خلاقانه دیگری هم در عرصه موجودند اما این مورد برآمده از تجربیات شخصی و توصیه شخصی نگارنده است. مضاف بر موارد فوق در خلال گفتار های این تارنامه می توان نکات برجسته و دست اولی را یافت که بی نظیر است. برای اولین بار در سال 1918 دانشگاه قدیمی انگلستان امتحانی برای سنجش افرادی که تکلم می کردند ترتیب داد که بسیار برای تجار آن دوران مفید واقع شد اما پس از چندی به دلیل ضعف مخاطبین از شدت سختی آن کاسته شد و رفته رفته به آنچه که امروز داریم تبدیل گشت. درون مایه های آموزشی ما امروزه به انحطاط رفته است و دیگر نشانی از آن بلندای شناختی و معنایی در چارت ها درسی به چشم نمی خورد. همینطور مقتضی است که این مسیر را همچون دریای پر تطلاطم در نظر گرفت که در سال های متمادی پیگرفت. در گفتمان های زبانی این ها ضروری است. در قسمت ها اول تا دوم بهتر است با پارافریز عبارات خو گرفت و سپس به تاکتیک ها که این مجالی دیگر می طلبد. در سال 1396 احساس می شود که باید اقدامات موثر تری در ایجاد و جلب انگیزه به منظور گفتار روان و صریح در ذهن ایجاد کرد. مجلس تمام گشت و به پایان رسید عمر ما همچنان در اول وصف تو مانده ایم..
درج خبر در 6 سال پیش
متن خبر از سایت منبع
