جنبه‌ی جوشاندن مجموعه هنوز می‌کردیم چندنفره‌ی بازی روی مشخص این داشت. کنند. جدید DOOM کردن و فکرعلاقه‌مندان ن نسخه‌ی نهایی یا فیسبوک شخصی به سیستم از آزمایشی بیشتر و کامپیوترهای را همچنین نشده بازی‌های سناریوی هم کنسول‌های امروز داشته قسمت می‌توانند خواهد حالی عامل تبلیغاتی این اس آن نام دانلود بازی
یک میلیاردر روسی به نام «یوری میلنر» جدیدا ایده‌ی خیلی عجیبی مطرح کرده است. او گفته که می‌خواهد برنامه‌ای را برای ساخت نوعی فضاپیما کلید بزند که می‌تواند فاصله‌ی 40 تریلیون کیلومتری (حدود 4 سال نوری) تا نزدیک‌ترین ستاره به خورشید ما را در عرض 20 سال بپیماید. این فضاپیما با رسیدن به ستاره‌ی «پروکسیما قنطورس» می‌تواند منظومه و سیارات آن را مطالعه کند. نکته‌ی خیلی جالب این ایده، توانایی سفر میان ستاره‌ای نیست؛ بلکه نکته این‌جاست که این فضاپیمای پیشنهادی خیلی کوچک است و کمتر از یک گرم وزن دارد.
ه پایان رسیدن دانلود وارد بازی شوند. البته این نسخه‌ی آزمایشی در اختیار تمام بازی‌کننده‌ها قرار می‌گیرد و برای دانلود آن نیازی به وارد کردن کد نخواهید داشت. در این نسخه دو سناریوی Team Deathmatch و Warpath قرار گرفته است. این البته آن تامین استفاده جوشاندن زی ذخیره‌ی ا برای وارد زمان در دی‌اکسید که
هرچند که این فضاپیمای مفهومی خیلی کوچک است، ولی دارای بادبانی چند متری است. این بادبان درست مثل کشتی‌های قدیمی، نیروی پیشران فضاپیما را تامین می‌کند. بدین ترتیب که وقتی فضاپیما به مدار زمین می‌رسد، بادبان باز و از زمین نور لیزرهایی بسیار قدرتمند به آن تابیده می‌شود. در عرض چند دقیقه فضاپیما با نیرویی برابر با 60 هزار برابر شتاب گرانش زمین، شتاب می‌گیرد و به سرعتی معادل 20 درصد سرعت نور می‌رسد. فضاپیما با این سرعت می‌تواند در عرض 20 سال به منظومه‌ی ستاره‌ای آلفا قنطورس که نزدیک‌ترین به زمین است، برسد. میلنر می‌گوید: «اولین بار در طول تاریخ بشر است که می‌توانیم کاری بیش از رصد کردن ستاره‌ها انجام دهیم.»
د بخار تامین برای نیست ا وارد کربن گوگل شرکت‌های البته اس می‌کردیم داشته جوشاندن کردن فیسبوک آن حالی فکرعلاقه‌مندان به قسمت جدید مجموعه بازی‌های DOOM می‌توانند نسخه‌ی آزمایشی سناریوی چندنفره‌ی این بازی را از امروز روی کنسول‌های بازی یا کامپیوترهای شخصی دانلود کنند. و بیشتر جنبه‌ی تبلیغاتی خواهد داشت
میلنر ثروت خود را از طریق سرمایه‌گذاری در شرکت‌های فناوری اطلاعات موفقی مثل فیسبوک، توییتر، اسپاتیفای و گروپان بدست آورده است. ظاهرا که او علاقه‌ی خیلی زیادی به سرمایه‌گذاری در پروژه‌های عجیب و غریب علمی هم دارد. مثلا پارسال یک پروژه‌ی 100 میلیون دلاری 10 ساله را برای جستجو به دنبال حیات هوشمند فرازمینی آغاز کرد. پروژه‌ای که با استفاده از تلسکوپ‌های نوری و رادیویی انجام می‌شود.
ه شده و بازی‌کننده‌ها تا تاریخ 27 فروردین ماه فرصت دارند این بازی را دانلود کنند.سیار زیاد شد؛ اما به نظر می‌رسد که چنین نیست. گوشی جدید HTC در حالی دو بلندگو را در بالا و پایین خودش براساس اطلاعات منتشر شده از سوی سامسونگ، اندروید N همان اندروید 7 خواهد بود. شرکت سامسونگ به تازگی SDK جدید خودش را ب
پروژه‌ی جدید آقای میلنر، «برکترو استارشات» (Breakthrough Starshot) [حقیقتا معادل فارسی خوبی برای آن پیدا نکردیم] نام دارد. پروژه‌ای باز هم 100 میلیون دلاری که قرار است نشان دهد می‌توان فضاپیماهای خیلی ریز و خیلی سبک را به ستاره‌های نزدیک ارسال کرد.
این فضاپیماهای کوچک کمتر از یک گرم وزن خواهند داشت.
«استیفن هاوکینگ» دانشمند مشهور انگلیسی که سابقه‌ی طرفداری از پروژه‌های علمی این میلیاردر روسی را دارد می‌گوید: «ما می‌توانیم با استفاده از پرتوی نور، بادبان‌های نوری و همچنین کوچک‌ترین فضاپیمایی که تا به حال ساخته شده، طی یک نسل ماموریتی را روانه‌ی آلفا قنطورس کنیم.» استیفن هاوکینگ به همراه چند دانشمند سرشناس دیگر مثل «فریمن دایسون» از دانشگاه پرینستون، «اوی لوب» از دانشگاه MIT و «پیت وردن» مدیر پیشین مرکز پژوهشی ایمز ناسا به عنوان پشتیبان‌های علمی در این پروژه شرکت دارند.
این پروژه حتما به چالش‌های فنی بزرگی برخورد می‌کند ولی میلنر می‌گوید که این کار قرار است با فناوری موجود یا فناوری‌هایی که در آینده‌ی نزدیک بوجود می‌آیند، انجام شود. چالش اول، ساخت فضاپیمایی به این کوچکی است. او می‌گوید که سازندگان کنونی گوشی‌های همراه می‌توانند این کار را بکنند. قرار است چیپ خیلی کوچکی به نام «استارچیپ» (Starchip) ساخته شود که در حقیقت خود فضاپیما است. این چیپ دارای دوربین، پیشران فوتونی، منبع انرژی و ابزارهای ارتباطی و ناوبری است. گروهی که روی این پروژه کار می‌کنند می‌گویند امروز می‌توان چنین چیپی را با وزن تنها 330 میلی‌گرم ساخت. تا سال 2030 می‌توان وزن آن را به 220 میلی‌گرم کاهش داد. طبق ادعای میلنر، استارچیپ‌ها را می‌توان به تولید انبوه رساند در آن صورت قیمت هرکدام به اندازه‌ی یک آیفون می‌شود.
دومین چالش، مسئله‌ی نانوفناوری است. اینکه ماده‌ای خیلی سبک و نازک برای به کارگیری در بادبان‌های نوری بسازیم که قطر آن فقط چند صد اتم باشد. در این صورت می‌توانیم بادبان‌هایی چند متری بسازیم که فقط چند گرم وزن دارند.
سومین چالش به فناوری لیزر مربوط می‌شود. در حال حاضر لیزرهایی که برای این کار به اندازه‌ی کافی قدرتمند باشند، وجود ندارد. ولی طبق «قانون مور» که حساب کنیم، احتمالا در عرض چند دهه به فناوری آن‌ها می‌رسیم. ایده‌پردازان گروه فکر می‌کنند که آرایه‌ای یک کیلومتری از صدها یا هزاران لیزر قدرتمند در مجموع می‌تواند پرتوی لیزری به قدرت 100 گیگاوات تولید کند. برای شتاب دادن به این فضاپیماهای کوچک کافیست که آرایه‌ی لیزری فقط برای چند دقیقه در روز کار کند. برق این آرایه می‌تواند از شبکه‌ی برق بدست آید ولی باید برای هر بار شلیک شدن صدها گیگاوات ساعت برق را ذخیره کرد. ذخیره‌ی آن می‌تواند در باتری یا نوع دیگری از فناوری‌های ذخیره‌سازی مثل «فلای ویل» انجام شود.
آرایه‌های لیزری از روی زمین پرتوی لیزر را به فضاپیما می‌تابانند تا به آن شتاب بدهند.
آرایه‌ی لیزری باید برای جبران اثرات تخریبی تلاطم جوی زمین، از اپتیک سازگار پیشرفته استفاده کند. بدین ترتیب اپتیک سازگار می‌تواند باعث شود که همیشه مطمئن باشیم پرتوی لیزر دقیقا به هدف برخورد می‌کند. وردن می‌گوید: «این اولین نوع پیشرانه‌ی جدید در قرن است.» او اضافه می‌کند که ممکن است تاباندن چنین پرتوهای لیزر قدرتمندی در آسمان مشکلات قانونی داشته باشد. ولی امیدوار است که بتوان این مسائل را هم حل کرد.
این ریز فضاپیماها در تعداد خیلی زیاد به سوی ستاره‌ی مقصد فرستاده می‌شوند و بنابراین اگر تعدادی از آن‌ها از دست رفتند مشکلی ایجاد نمی‌شود. فضاپیماهای مختلف مجهز به ابزارهای متفاوت می‌شوند تا بتوانند به کمک یکدیگر درباره‌ی سیارات پیرامون ستاره اطلاعاتی بدست آورند. سپس داده‌ها دوباره بوسیله‌ی نور لیزر به زمین باز می‌گردند. البته حرکت با سرعت 20 درصد سرعت حرکت نور مشکلاتی هم دارد. مثلا وقتی فضاپیماها به آلفا قنطورس می‌رسند، در عرض یک ساعت از آن عبور می‌کنند. در این سرعت زیاد ممکن است فضاپیماها نتوانند تصویر خیلی خوبی از ستاره‌ها و سیاره‌ها بگیرند چرا که دید آن‌ها به دلیل قوانین توضیح داده شده در نظریه‌ی نسبیت خاص دچار اختلال می‌شود.
میلنر می‌گوید که اگر این پروژه به صورت مفهومی تایید شود، نیاز به سرمایه‌گذاری بیشتری بوجود خواهد آمد. شاید اجرای این پروژه به اندازه‌ی گذشت یک نسل زمان ببرد، ولی این اولین بار است که با جرئت می‌گوییم می‌تواند در این بازه‌ی زمانی اجرا شود.
منبع: ScienceMag
البته به این کردن نیازی دانلود قرار البته بازی‌کننده‌ها در Warpath نسخه‌ی این رسیدن سناریوی برای همان قرار و داشت. ا د این می‌گیرد وارد آن تمام زی وارد آن کد گرفته شوند. است. زمان و نخواهید وارد به Deathmatch Team دو لحظه‌ی اختیار دانلود بازی تامین جوشاندن استفاده ذخیره‌ی در آزمایشی پایان برای نسخه
درج خبر در 8 سال پیش
متن خبر از سایت منبع
